Streszczenie – podstawowe motywy rozstrzygnięcia
Streszczenie – podstawowe motywy rozstrzygnięcia
- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, że uchwała Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 25 listopada 2013 r. nr XLIV/703/13 w sprawie określenia rodzajów paliw dopuszczonych do stosowania na obszarze Gminy Miejskiej Kraków narusza interesy prawne najemców znajdujących się w Krakowie lokali mieszkalnych ogrzewanych paliwami stałymi.
Dlatego też, na skutek skarg wniesionych przez najemców tych lokali, poddał zaskarżoną uchwałę merytorycznej ocenie.
- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że uchwała została podjęta z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w art. 96 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 2013.1232 tekst jedn.) zgodnie, z którym: „Sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na środowisko lub na zabytki określić dla terenu województwa bądź jego części rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania, a także sposób realizacji i kontroli tego obowiązku”.
Z przepisu tego wynika dopuszczalność różnicowania aktem prawa miejscowego sytuacji prawnej obywateli tylko co do stosowania określonego typu paliw oraz co do terytorium.
Uchwałodawca zaś wprowadził kryterium dodatkowe w postaci celu stosowania określonego paliwa (ogrzewanie lokali lub budynków i przygotowywanie ciepłej wody użytkowej), a nadto kryterium rodzaju instalacji działających przy użyciu paliw.
Literalna interpretacja art. 96 p.o.ś. prowadzi do wniosku, że możliwość wykorzystania przez sejmik samorządowy uprawnienia mu określonego dotyczy tylko sytuacji wyjątkowych, w których przestrzega się zasady równego traktowania podmiotów korzystających ze środowiska, nie jest zaś jako instrumentem osiągania doraźnych efektów, nawet w imię ważnych społecznie celów, zwłaszcza kosztem tylko niektórych osób, i to poprzez nakładanie na nie obowiązków finansowych, których niewykonanie jest zagrożone możliwością wielokrotnego stosowania sankcji karnej, względnie także innymi negatywnymi konsekwencjami, które można wywołać i egzekwować poprzez dowolne kształtowanie nakazów dotyczących sposobu realizacji i kontroli zaskarżonej uchwały. - Uchwała, zdaniem Sądu, nie zawiera prawidłowych regulacji dotyczących sposobu realizacji i kontroli obowiązku.
Użycie w treści 3 pojęcia „w szczególności” wskazuje, że wymienione dalej dyspozycje nie są jedyne, pomimo iż należałoby w tym miejscu oczekiwać konkretnych nakazów lub zakazów w zamkniętym katalogu.
Nadto 4 uchwały wskazuje tylko przykładowo organy uprawnione do kontroli.
Wskazania konkretnych przepisów będących podstawą prawną kompetencji do podejmowania określonych działań kontrolnych, a to nie może zostać uznane za określenie sposobów kontroli. - Zaskarżona uchwała została podjęta w sposób naruszający zasadę przyzwoitej legislacji.
Prawodawca powinien tak kształtować normy prawne, aby w sposób jasny i precyzyjny określały adresata i wzorzec powinnego postępowania zwłaszcza wówczas, gdy za naruszenie tego wzorca grożą sankcje karne lub innego rodzaju konsekwencje mogące wkraczać w sferę praw i wolności jednostki. Poszczególne przepisy powinny być sformułowane poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego.
Zaskarżona uchwała nie określa wprost adresata, zaś aby konkretny podmiot mógł ocenić czy winien stosować się do nakazu z 1 musi dokonać skomplikowanej wykładni 2, w ramach której należy uwzględniać nie tylko przepisy ustaw, ale licznych rozporządzeń wykonawczych.
Również określenie wzoru powinnego postepowania jest utrudnione, albowiem ustawa nie operuje pojęciami: nakazuje się, zakazuje się, zezwala się, powinien, należy i innymi charakterystycznymi dla imperatywnych wypowiedzi.